Talata kay Maria

Para sa Isang Babae sa Kalye Magsaysay

Hindi ko akalaing nakaya mong tahakin
Ang landas dito sa kasukalan ng lungsod
Pagkat sa isang katulad mong sinawi
Itong katulad na paglalakbay ay
Matagal ng nawalan ng saysay

Naging mapangahas ka
At ang munting panaho’y sinamantala
Upang harapin ang kadilimang bumabalot
Sa gabing pinagharian ng poot
At mula sa iyong natitirang lakas
Ay giniba mo ang moog
Na kailan lang ay iyong piitan

Higit na mapalad ka sa akin
Dahil kahit nasa akin ang lakas
Na basagin ang mundo kong
Tulad mo’y nagsilbing kulungan
Ni kailanaman Maria
Hindi ako nagpumiglas

Rebolusyon, Pag-ibig at Himagsik

Sampung patak ng ulan
Ang bumasag sa solitaryong adobe
Tatlong butil ng palay
Ang nagpaliyab ng kabukiran
At ang isang kalabaw
Ang nanuwag ng pirata

Ang unang ambon ng tagtuyot
Ang along nakipagpaligsahan
Sa buhanginang dalampasigan
Ang huni ng ibong pipit
At ang langay-langayang umaawit
Sa luntiang kagubatan

Ang pag-aaruga ng ina
Sa isinilang na paslit
Ang pag-iibigan ng magkasintahang
Iisa ang kalooban
Ang paghahanap ng kapatid
Sa kanyang kadugong nawalay
Ang pakikibahagi ng uri
Sa kapwa niya kauri

Agam-agam Sa Panahon Ng Digma

Karimlan ng gabing mapanglaw
At ako’y manhid na sa ingay ng goma’t motor,
Habang naiidlip sa aking piitan:
Pagkat kalooban ko’y ninakaw,
Bayag ko’y hinablot,
At dila’y tinabas
Ng mga trahedyang ikinamatay

Ngunit bakit ayaw kong
Matulog mag-isa,
Ayaw kong isiping
Ang mundo’y nawalan na ng saysay,
At nawala na ang pangakong liwanag
Sa dulo ng mga sibat

At walang gabing hindi ka man lang
Sumaglit sa isipan,
Ikaw na bahagi ng aking minsanang digmaang
Pinagtagumpayan ng mga diablong
Tanging hatid ay kapahamakan

Sa gitna ng mga naunsyaming kilusan
At mga pinatibay na kabaliwan
Ay halakhak ng kamatayan
Ang uyayi ni ina sa dalampasigan.