O Katimugang Krus

O katimugang krus, o bulaklak ng umaalingasaw na asupre,
Apat na halik na nanuot sa iyong kagandahan
Na bumagtas sa aking sombrero’t mga anino:
Pumaimbulog ang buwan tungo sa lamig.

Pagkatapos, kasama ng aking irog, at aking iniibig,
Oh diamante ng bughaw na niyebe, katahimikan ng langit,
Salamin, umusbong ka, at pinuno ng gabi
Ang iyong apat na sisidlan ng nanginginig na alak.

O pumipintig na isdang pilak, dalisay at makinis,
Ginintuang krus, halaman ng kumikinang na anino
Isang bulateng Ipinako sa pagkakaisa ng langit,

Magpahinga ka, ipikit natin ang mga mata, iyo at akin,
Kahit ngayo’y limutin natin ang kadiliman ng tao.
Pagyabungin mo sa akin ang iyong naglupong apat na bilang.

Bumalik ang mga araw ng Marso kaakibat ang dilim

Bumalik ang mga araw ng Marso kaakibat ang dilim,
At lumalangoy ang mga balyena sa langit,
Patagong umalingasaw ang alimuom
Paisa-isang nangagsiwala ang mga bagay

Dahil sa kapalaran, sa kapahamakan
Ay Pinag-isa mo ang buhay ng dagat at apoy,
Pinalupaypay mo ang barko ng taglamig,
Upang maging hugis na nililok ng pag-ibig sa gitara

O irog, o rosas na binasa ng mga sirena’t bula
Apoy na mananayaw na umakyat sa di-makitang hagdan,
Upang gisingin ang dugo sa yungib ng pagkamulat,

Upang mabuo ng mga alon ang kanilang sarili sa langit,
Kinalimutan ng dagat ang kanyang mga pasan at poot,
At nahulog ang mundo sa lambat ng kadiliman.

Awit sa Isang Hubad na Kagandahan

Busilak ang aking puso’t dalisay ang aking mata
Ipinaghahanda kita, aking mahal
Pinipigil ang aking dugo
Upang ang linya
Ay sumulong at sundin
Ang iyong hugis,
At ika’y pinatulog ng aking tula,
Tulad ng gubat, o bula ng alon,
Pabango ng lupa,
Himig ng dagat.

Kagandahang hubad,
Ito man ang iyong mga paa, pinahila
Ng malamang haplos
Ng himig at hangin,
O ang iyong mga tenga,
Mga maliliit na butil
Mula sa marangal na karagatan ng america.
Ang iyong dibdib,
Kapwa malusog, pinaaagos
Ng buhay na liwanag,
At, oo,
May pakpak
Ang iyong pilikmata ng buhok mais
Na pina
O kinukubli
And kambal mong mga mata.

And hugis ng iyong likuran
Na naghihiwalay
Ay umaagos sa mga mapuputing sulok
At umuusbong muli
Doon sa malambot na kabilugan
Ng iyong mansanas,
At pinaghiwalay
Ng iyong kagandahan
Ng dalawang haligi
Ng pinag-apoy na ginto,
Upang muling mawala sa kambal na mga paa,
Kung saan, muli, ay pinagliyab
Ang puno ng iyong hubog:
Bulaklak ng apoy, bukas na kabilugan ng mga kandila, isang bungangkahoy na pinausbong
Mula sa pagtatagpo ng lupa’t dagat.

Ang katawan mo—mula kung saan
Tainga ng trigo,
Ay umagos, inipon ba,
Umalsa tulad ng tinapay
Sa init,
At ang mga burol na
Pinapilak,
Ng isang talutot, katamisan
Ng kalalilaman,
Hanggang ang dalisay na hugis ng babae
Pinakapal
At namahinga dito?

Hindi dahil sa pinagliwanag
Ang mundo
Pinahaba ng iyong katawan
Ang nakasasakal na niyebe,
Hanggang ang liwanag, na pumaligo sa iyo,
Na parang ika’y
Pinag-aapoy sa loob.

Iwanan mo ako ng yungib sa lupa

Iwanan mo ako ng yungib sa lupa,
Na maari kong puntahan, kung nais kong tumungo,
Walang paningin, walang pakiramdam,
Sa kawalan, sa mga bato,
O sa mga daliri ng anino

Alam kong wala, ni sino o ano, ang makakapaghatid sa akin doon,
Ngunit ano ang magagawa ko sa aking nararamdaman,
Kung hindi ko ito magamit sa araw-araw,
Kung hindi ako makakita ng kaligtasan,
Liban sa aking kamatayan,
At tumungong aandap-andap
Sa sinaunang apoy?