8.16.2004

Elehiya Kay Pablo Neruda

banggit mo pablo’y hindi na kayo
mamamasyal sa mga dalampasigang
pinamugaran ng mga pangitaing
dumurog sa mga kalamna’t kasakiman
ng manhid na kasukalan:

silang nilisan ang katinuan,
natuwang kahit minsa’y nayakap
ang mga alay at sumpa ng mga hari
sa mundong sinawi,
pinagkanulo’t itinakwil
ng mga paslit na ibig maghari
sa payapang dilim at mapusok na apoy;

pagkat pablo, tayo’y tila mga alipin
ng mundong naghihingalo’t nagdurusa -
habang ang mga makata’t baliw
ay pinangagsiapoy sa lunting kasukalan:

pagkat ang mga balbuning uwak
ay sinumpang manginain lamang
ng mga dila ng makasining,
ang mga pandaigdigang diyoses,
na nagsilid ng tag-araw
sa kahon ng poot at katwiran,
ay nagpasyang ihasik ang punla
ng kamangmangan sa mga aliping
ipiniit sa kulungan ng mga pigura’t numero,
ng mga malalantik at magagarbong pagtitipon
sa landas ng pagsang-ayon.

No comments:

Post a Comment