maiinit ang ating mga labi noong ating kabataan
nang tinangka nating galugarin
ang mga ginto’t perlas ng nawalay na karagatan,
at doon nga’y ating natagpuan
ang mga mumunting ngiti,
impit na iyak at ligayang sumambulat
nawalay ka sa akin
ibig mong mamalas ang higit na luningning
ng mga ginto’t perlas sa kabilang ibayo
habang ang isang paslit,
ay nagmakaawang huwag kang lumisan;
pagkat higit daw ang hapdi ng kawalan,
higit ang galit na hatid ng mga digmaan,
at higit, oo, higit sa kamatayan
ang pagpapasyang siya’y iwanan,
isinantabi ng mga ilusyon,
mga pangitai’t mga pangarap.
No comments:
Post a Comment