Awit sa Isang Hubad na Kagandahan

Busilak ang aking puso’t dalisay ang aking mata
Ipinaghahanda kita, aking mahal
Pinipigil ang aking dugo
Upang ang linya
Ay sumulong at sundin
Ang iyong hugis,
At ika’y pinatulog ng aking tula,
Tulad ng gubat, o bula ng alon,
Pabango ng lupa,
Himig ng dagat.

Kagandahang hubad,
Ito man ang iyong mga paa, pinahila
Ng malamang haplos
Ng himig at hangin,
O ang iyong mga tenga,
Mga maliliit na butil
Mula sa marangal na karagatan ng america.
Ang iyong dibdib,
Kapwa malusog, pinaaagos
Ng buhay na liwanag,
At, oo,
May pakpak
Ang iyong pilikmata ng buhok mais
Na pina
O kinukubli
And kambal mong mga mata.

And hugis ng iyong likuran
Na naghihiwalay
Ay umaagos sa mga mapuputing sulok
At umuusbong muli
Doon sa malambot na kabilugan
Ng iyong mansanas,
At pinaghiwalay
Ng iyong kagandahan
Ng dalawang haligi
Ng pinag-apoy na ginto,
Upang muling mawala sa kambal na mga paa,
Kung saan, muli, ay pinagliyab
Ang puno ng iyong hubog:
Bulaklak ng apoy, bukas na kabilugan ng mga kandila, isang bungangkahoy na pinausbong
Mula sa pagtatagpo ng lupa’t dagat.

Ang katawan mo—mula kung saan
Tainga ng trigo,
Ay umagos, inipon ba,
Umalsa tulad ng tinapay
Sa init,
At ang mga burol na
Pinapilak,
Ng isang talutot, katamisan
Ng kalalilaman,
Hanggang ang dalisay na hugis ng babae
Pinakapal
At namahinga dito?

Hindi dahil sa pinagliwanag
Ang mundo
Pinahaba ng iyong katawan
Ang nakasasakal na niyebe,
Hanggang ang liwanag, na pumaligo sa iyo,
Na parang ika’y
Pinag-aapoy sa loob.