Ang Malawak na Karagatan

Karagatan, kung ipagkakaloob mo, ang sukat, ang asim, ang bunga
Ng iyong biyaya't kamatayan, sa akin,
Pipiliin ko ang iyong pahinga, ang hugis mong bakal,
Ang palabantay mong patlang ng hangin at dilim,
At ang lakas ng iyong dilang puti,
Na bumabasag at gumigiba ng mga haligi
Dinururog tungo sa iyong tumpak na kadalisayan.

Hindi ang huling pagharang, pinabigat ng tubig-dagat,
Na humahampas sa laot, at lumikha sa katahimikan ng buhangin, na
kumukubkob sa mundo,
Ngunit ang mga puwang ng dahas,
Ang hubad na kapangyarihan ng tubig,
Ang di-matinag na pag-iisa, siksik-liglig sa buhay.
Marahil ito ang Panahon, o ang sisidlang puno ng pagkilos, dalisay ang
pagiging isa,
Na di madampian ng kamatayan, ang malaman na luntian ng nangangalit na
kaganapan.

Tanging maalat na halik ang nanatili na lamang sa nalunod na bisig,
Na nagdilig: isang mainit na halimuyak
Ng mamasa-masang bulaklak, ang naiwan sa mga katawan ng tao. Ang iyong lakas
Ang nagbuo, sa pamamagitan ng di nagugol na patak,
Binuo, at umurong sa katahimikan.

Ang rumaragasang alon,
Balantok ng pagkakilanlan, bumasag ng mga balahibo,
ay isa lamang bula kapag luminaw,
at buo pa ring nagbalik sa kanyang pinagmulan.

Ang iyong lakas ay bumalik sa pinagmulan,
Ang mga bunot na sinala
Ay ang mga dinurog, hinablot, hinatid,
Na pinalayas ng iyong kasaganaan,
Lahat ng humuhugot ng buhay sa iyong mga sanga.

Lumalampas ang iyong hugis sa mga dinding,
Buhay, maindayog, tulad ng dibdib, binabalot
Ang isang nilalang, at kanyang paghinga,
Na ini-aangat sa nilalaman ng liwanag,
Mga kapatagang lampas pa sa mga alon
Ang nagbuo ng hubad na mukha ng lupa.

Pinunuan mo ang iyong tunay na sarili ng kalamnan.
Umaapaw ka sa katahimikan.

Nanginig ang sisidlan sa iyong alat at tamis,
Ang pandaigdigang yungib ng mga tubig,
At walang nawala sa iyo, tulad ng mapanglaw na yungib, o ang look ng
isang burol,
Yaong hungkag na mga lupain, hudyat, balat,
Na nagbabantay ng sugatang hangin.

Ang mga talutot mong tumitibok sa lupa,
Pinanginginig ang tubigan mong ani,
Ang bulang pinalapot ng iyong panganib,
Na pinapintig at dinudumog ng mga isda
At ang sinulid lamang ng lambat ang nag-angat
Ng patay na kidlat ng kaliskis,
Isang sugatang munti, sa puwang
Ng iyong babasaging kaganapan.