Nang mawala ako sa gubat, pumutol ako ng sanga
At sa uhaw ko’y idinampi ko ito sa aking labi:
Marahil ay ang hikbi ng ulan,
Isang warak na kampana, o basag na puso.
Dumating sa akin, mula sa kalayuan,
Nakakubli’t itinago ng lupa,
Isang sigaw, ginapi ng walang-katapusang taglagas,
Ng mga kinubling hamog sa mga maaninong dahon.
Ngunit nang magising ako sa aking panaginip,
Umawit ang sangang iyon sa ilalim ng aking dila,
At pumailanlang sa aking isipan ang kanyang samyo
Para bang hinalughog ako ng mga ugat kong tinalikuran, ang mga nawalay na alaala ng aking kabataan,
at pinigilan ako, sinugatan ng pumailanlang na halimuyak
No comments:
Post a Comment