Muli, irog, ay pinawi ng liwanag

Muli, irog, ay pinawi ng liwanag
Ang hanapbuhay, ang mga gulong, liyab, pagkabagot at pamamaalam,
At binigay natin ang sumasayaw na trigo,
Ang trigong hinablot ng tanghali mula sa lupa’t liwanag
Nag-iisa ang buwan sa gitna ng pahina
Pinagtitibay ang pundasyon ng langit,
At binawi ng silid ang kabagalan ng ginto,
At ang mga kamay mo’y nagparoo’t parito sa paghahanda ng dilim

O irog, o gabi.
O kupolang kinubkob ng ilog
Ng di madurog na tubig sa anino ng langit,
Na nagtaas at lumunod sa kanyang mga mata,

Hanggang sa tayo na lamang ang dilim
Isang baso kung saan nahulog ang abo ng kalangitan
Isang patak sa agos ng isang malawak, mabagal na ilog.

(Salin ng Cien Sonetos de Amor ni Neruda)