Pabula ng Sirena’t mga Lasing

Nandoon lahat ng mga lalaking iyon
Ng dumating siyang hubad.
Nag-iinuman sila: nagsimula silang dumura.
Kagagaling lang niya sa ilog, wala siyang alam.
Isa siyang sirenang naligaw.
Kumapit ang mga panglalait sa kanyang balat.
Nilunod ng kahalayan ang kanyang dibdib.
Dahil di niya alam ang luha, hindi siya lumuha.
Dahil di niya alam ang damit, hindi siya nanamit.
Pinagpapaso siya ng upos ng sigarilyo
At napahalakhak sila sa loob ng bahay-inuman,
Hindi siya nagsalita dahil wala siyang wika.
Kulay ng nawalay na pag-ibig ang kanyang mga mata,
Mga bisig niya's gawa sa topaz.
Tahimik na gumalaw ang kanyang mga labi sa ilalim ng liwanag,
At bigla'y umalis siya sa silid na iyon,
Kumikinang na parang puting batong naulanan,
At walang palingon-lingo'y lumangoy siyang muli,
lumangoy tungo sa kawalan, lumangoy tungo sa kamatayan.